چگونه نوشتن و مهمتر از آن درست نوشتن مساله‌ای مربوط به امروز نیست و قدمتی دیرینه دارد. فردوسی در داستان گشتاسب و کتایون آورده که گشتاسب به دنبال کار می‌گردد و در این مسیر به یکی از مکان‌هایی که سر می‌زند، دبیرخانه است، در آنجا دبیرانی را می‌بیند که مشغول فراگیری دبیری‌اند. دبیر در اینجا به معنای نویسنده آورده شده است. با بررسی دقیقتر متون کهن درمی‌یابیم نویسندگان آن زمانه هم اصولی را در نوشته‌هایشان رعایت می‌کردند که شمایی از آموزش در آن پیداست پس این چنین نبوده که هرکس به هر شیوه‌ای دست به نوشتن بزند، اما اینکه با چه سبک و سیاقی آموزش نویسندگی می‌دیده‌اند، چیزی دردست نداریم. نظامی عروضی در سده ششم هجری در فصل اول چهارمقاله‌اش اصول نوشتن را شرح می‌دهد و از دلالت ضمنی تا ایجاز را با آوردن حکایانی آموزش می‌دهد. جلوتر که می‌آییم در دوره قاجار به مستنداتی برمی‌خوریم که روشنفکران آن زمان، زبان فارسی را پر از صناعات ادبی و صنایع لفظی بیهوده می‌دانند که تنها در روند نوشتن اخلال ایجاد می‌کند. در این دوره کسانی مانند فتحعلی آخوندزاده و طالبوف دراین باره می‌نویسند که آخوندزاده در قرطیکا یا همان نقد ادبی دراین باره صحبت می‌کند و تالبوف در سیاحت‌نامه ابراهیم‌بیک غیر از پرداختن به خود اثر بخشی از کتاب را به مساله زبان و نوشتن اختصاص می‌دهد. با پیدایش نویسندگانی مانند صادق هدایت و بزرگ علوی با نسلی از نویسندگان روبرو هستیم که ادبیات داستانی دنیا را خوانده‌اند و در جریان چگونگی داستان‌نویسی روز دنیا قرار دارند و تاثیر اینها کاملا برروی آثارشان مشهود است. اما دورانی هم در ادبیاتمان هست که ادبیات و داستان به خدمت فعالیت‌ها  و تبلیغات حزبی به ویژه چپگرایانه درمی‌آید و آنقدر درگیر رئالیسم اجتماعی و ترویج ایدئولوژی می‌شود که اساسا دیگر توجهی به داستان و اصول آن ندارد. در مقابل چنین جریانی، جریان دیگری پدید می‌آید که بیشتر گرایش به فرم دارد و با استفاده از شگردهای ادبی درصدد خروج از اصول کلاسیک است و ماجرا را تا آن جایی پیش می‌برد که در دهه هفتاد اصولا داستان‌نویسانی پیدا می‌شوند که بدون توجه به چرایی و زمینه‌های ذهنی فلسفی استفاده از یک فرم ادبی، داستان‌هایی می‌نویسند که در آنها اصول اولیه داستان‌نویسی رعایت نشده است. اما پیچیدگی این فرم‌های ادبی، اشکالات پایه‌ای نویسنده در نوشتن داستان را نمی‌پوشاند.

به طورکلی، قدم اول برای انجام دادن هرکاری در بهترین شکل و حالتش، دانستن اصول پایه‌ای آن کار به صورت تخصصی آن است و آن وقت است که برای یک قدم جلوتر رفتن و پیشرفت می‌توان به سراغ ترفندها و شگردهای کار رفت. نویسندگی هم قطعا از این قاعده مستثنی نیست. در ابتدا دانستن اینکه چگونه درست بنویسم درکنار دانستن تمام تکنیک‌های نویسندگی به ما کمک می‌کند که با به بهترین شکل ممکن با مخاطبمان ارتباط برقرار کنیم.

ارسال یک پاسخ

لطفا دیدگاه خود را وارد کنید!
لطفا نام خود را در اینجا وارد کنید